Ece Ekincioğlu Yoga

Yeşil ağaçlar, rüzgar nasıl değerse öyle sallanıyorlar. Sarsılmıyorlar, kökleri kuvvetleri. Gelen, esen, konan her neyse kabul. Karşımda duran çam ağacına bakıyorum, her dal ayrı oynuyor. Dans bu olsa gerek. Bazı noktalar sabit, bazı noktalar kıpır kıpır. Doğa, doğallık bu. Her şeyi tek düze tutma, kontrol etme ve zorlama gibi derdi yok doğanın. Ses çıkıyor yapraklardan, kalbi okşuyor ses, bazen hafif bir ürpertiyor teni ama sorun yok. Zira, sorun yok. Olan her ne ise, doğal, olan doğa, olan akış, olan hayat. Ve uzaktan biraz dikkatlice bakınca, tüm dikkati bu ulu, kutsal ağaçlara verince, içeride kabaran tüm duygular, düşünceler sakinleşiyor, havalanıyor. Gerekince, gelen şey bunu almaya geldiyse kendinden bir şeyler feda etmekte de hiçbir cimrilik yapmıyor ağaç. Bırakıyor dalını, kırıyor ve kaldığı yerden devam ediyor. Bir ağaçtan ders alınacak, örnek alınacak çok şey var. En büyük yol göstericim ağaçlar; güzelliğine, yumuşacık ama bir o kadar

Yepyeni bir yol var aslında her gün önümüzde.  Her nefesin bir başlangıç olduğunu unutalı ne kadar oldu? Sanki sürekli, taş üstüne taşlar koyarak kendimize kuleler, şatolar, saraylar inşa ediyoruz. O kadar eminiz ki, her şey bizim. Her şey garantide. Güvendeyiz.  Almak,çoğalmak, artmak, en sevdiğimiz şekiller.   Peki, neden hala bir yan tatminsiz, eksik ve bu kadar ürküyor her yeni nefesten? Her alış, bir veriş getiriyor. Nefesin alma verme dengesi, tüm yaşam kalitemiz, sağlımız için her şeyden önemli. Nefesi aldığımız gibi, nefesi vermeyi de öğrenmemiz gerekiyor.  Almak, tekrar almak, biraz daha eklemek, büyümek en çok istenilenler. Sadece olduğumuz halimizle, gerçekten olduğumuz halimizle, yeterince güçlü değiliz izlenimi var bir yerlerde. Güç, daha çok almaktan, daha büyük gözükmekten, daha sert olmaktan, daha çok çalışmaktan, daha çok meşgul olmaktan, daha çok biriktirmekten, istiflemekten, ismimizin önüne bir şeyler eklemekten, özgeçmişimizin altına deneyimler yazm