Olduğu gibi
"Gelsin... Hayat bildiği gibi gelsin!" Ceza'yı çok severim, Sezen Aksu tartışılmaz. Muhabirlik yaptığım zamanlarda Ceza ile röportaj yapabilme şansım olmuştu, çok samimi ve kibar bir adam olarak kazındı hafızama. Harbi adam. Nerden nereyeee... İstanbul'un arka fonda yer aldığı bir akşamda, kulaklarımda bu şarkı tüterken, Vinyasa dersimin etkisini kemiklerimde hissediyorum.
Yoganın pembe bulutlar üzerinde uçmak, hayata abuk subuk bir açıdan bakıp, "oooh her şey muhteşem" gibi bir yaklaşıma sahip olduğu yanılgısı var. "Ee yoga hocası olmuşsun, uçuyor musun?" v.b. tatlı sorular da geliyor. Cevabım, uçmuyorum, tam tersine ayaklarım sıkı sıkı yere basıyor. Ayaklarımı yerden kesersem de ellerimi ayaklarım gibi kullanmayı öğreniyorum.
Gerçeklerden, hayattan uzak bir ilüzyon değil yoga. Kelimelere dökülecek gibi de değil. Herkes kendi deneyimi yaşıyor, herkes kendi deneyip görmeli. Bu akşamki vinyasa dersinde, arka arkaya yapılan güneşe selam serilerinde ilk defa aktığımı iyice hissettim. Rahat olduğum yerde keyif alırken, rahatsız olduğum yerde dayanma gücümü araştırdım. Dengemi kaybettim, düştüm, tekrar kalktım, denedim, oldu, olmadı. Olduğu gibi. Olduğum gibi. Neysem onu gözlemlemeye çalıştım.
Ters duruşlara start verdiğim bu yeni dönemde, el nasıl yere köklenir anlamaya başladım. Kökleri yere salma hedefim yavaş yavaş gerçekleşmeye başlıyor. Savaşçı duruşlarının dışında, ters duruşlar bana daha çok yardımcı oluyor. Bugün ayaklarımın nasıl yere köklenmiş olduğunu, dinlenme duruşuna geçtiğim balasanada hissettim. Çocuk duruşu olan balasanada ayaklarım yere değmese bile, yerin etkisi halen tabanlarımın altındaydı. Köklenmek buymuş demek. Farkındalık bu sanırım:
Hayatta yaşadıklarımızı olduğu gibi kabul edebilmek adına, güzel bir yöntem yoga. Ne yaşayacağımızı bilemiyoruz. Pembe bulutlar, gri bulutlar, yağmurlar, çamurlar, gökkuşağı ya da şimşekler. İçimden gelenleri yazdım, olduğu gibi.
Yoganın pembe bulutlar üzerinde uçmak, hayata abuk subuk bir açıdan bakıp, "oooh her şey muhteşem" gibi bir yaklaşıma sahip olduğu yanılgısı var. "Ee yoga hocası olmuşsun, uçuyor musun?" v.b. tatlı sorular da geliyor. Cevabım, uçmuyorum, tam tersine ayaklarım sıkı sıkı yere basıyor. Ayaklarımı yerden kesersem de ellerimi ayaklarım gibi kullanmayı öğreniyorum.
Gerçeklerden, hayattan uzak bir ilüzyon değil yoga. Kelimelere dökülecek gibi de değil. Herkes kendi deneyimi yaşıyor, herkes kendi deneyip görmeli. Bu akşamki vinyasa dersinde, arka arkaya yapılan güneşe selam serilerinde ilk defa aktığımı iyice hissettim. Rahat olduğum yerde keyif alırken, rahatsız olduğum yerde dayanma gücümü araştırdım. Dengemi kaybettim, düştüm, tekrar kalktım, denedim, oldu, olmadı. Olduğu gibi. Olduğum gibi. Neysem onu gözlemlemeye çalıştım.
Ters duruşlara start verdiğim bu yeni dönemde, el nasıl yere köklenir anlamaya başladım. Kökleri yere salma hedefim yavaş yavaş gerçekleşmeye başlıyor. Savaşçı duruşlarının dışında, ters duruşlar bana daha çok yardımcı oluyor. Bugün ayaklarımın nasıl yere köklenmiş olduğunu, dinlenme duruşuna geçtiğim balasanada hissettim. Çocuk duruşu olan balasanada ayaklarım yere değmese bile, yerin etkisi halen tabanlarımın altındaydı. Köklenmek buymuş demek. Farkındalık bu sanırım:
"Gelsin, hayat bildiği gibi gelsin
İşimiz bu yaşamak
Unuttum
bildiğimi doğarken
Umudum ölmeden hatırlamak..."
Hayatta yaşadıklarımızı olduğu gibi kabul edebilmek adına, güzel bir yöntem yoga. Ne yaşayacağımızı bilemiyoruz. Pembe bulutlar, gri bulutlar, yağmurlar, çamurlar, gökkuşağı ya da şimşekler. İçimden gelenleri yazdım, olduğu gibi.
İçinden olduğu gibi gelenler,harika bir yazı olmuş,teşekkürler.Sevgiyle kalın...
YanıtlaSilBen de hep öyle sanırdım,yoga dünyayı toz pembe gösteriyor diye düşünürdüm.Ama çok daha önemli bir misyonu varmış.Gelene dimdik durmak,bunu öğretebilme yetisi.Bu çok keyifli işte.Sevgiler..
YanıtlaSil